«گاروم زنگی» درختی محبوب با میوه ای خاص

شاید اولین بار که این اسمو بشونید براتون بامزه و جالب باشه ولی وقتی که باهاش آشنا بشین متوجه میشین که خودش هم درخت جالبیه. توی میناب هر کسی که خونش یه حیاطی داشته باشه دوست داره یه درخت گارزنگی داشته باشه، به این درخت تو میناب گارزنگی میگن ولی به گاروم زنگی یا لوز معروفه. گاروم زنگی درختیه که از گذشته های دور مهمون مناطق جنوبی کشورمون شده و الان به عنوان درخت بومی استان های هرمزگان و بوشهر حساب میشه، دلیل اصلی محبوبیت این درخت زیبایی تنه و شاخه و برگ هاشه، و وقتی بزرگ میشه هر کسی دوس داره زیر سایش بشینه و رقص برگاشو تماشا کنه، آخه برگ های پهنش باعث میشه یه سایه بزرگ و خنگ زیرش ایجاد بشه. وقتی که نزدیکای شهریور میشه دلبری این درخت بیشتر میشه چون میوه های خوشمزش هم از راه میرسن. البته دو مدل میوه از این درخت توی جنوب پیدا میشه یکیش قرمز و ترشه دومی هم زرد و شیرین . انقدر هم شاخه هاش منظم و چتری رشد میکنه که خیلی راحت مثل پله میشه ازش بالا بری. لوز به عربی میشه بادوم و شاید جالب باشه دلیل اینکه به این درخت تو بعضی جاها لوز میگن، فرم میوه و هسته شه که شبیه بادومه و اتفاقا مغز هستش طعمی شبیه بادوم داره. و مغز هستشو تو کشورای شرق آسیا لب خیابون دستفروشی میکنن. اما دلبری این درخت وقتی کامل میشه که جزو معدود درختای خزون به شمار میره و وقتی هوا سرد میشه برگای اون مثل رنگین کمون هفت رنگ میشن و میریزن پای درخت. اما کشورای دیگه هم به این درخت توجه کردن برای مثال تو گذشته ی نزدیک توی بزریل و شهر سائوپائولو از این درخت به عنوان منظر شهری استفاده شده و کنار خیابون کاشته شده، موضوعی که میشه توی شهرای جنوبی این طرح رو اجرا کرد. حتی توی هند کانون دستفروشی در مناطق شهری پای درختای کهنسال گاروم زنگی ایجاد شده. اگر گذرتون سمت جنوب ایران و هرمزگان افتاد، میتونید از دست گرما به سایه ی این درخت پناه ببرید. 🙂